Dit zou betekenen dat we 2 dagen redelijk continue zouden rijden, maar de belofte van veel groen en goede wandelingen maakte veel goed. toch is het wel spannend om te kijken hoe de laro (een 110 uit ’84 met een disco 200tdi) zich in die tijd zou houden.
Donderdags begonnen we in de hittegolf van nederland te rijden. we kozen ervoor om vanuit eindhoven naar apeldoorn te rijden en daar naar rechts (bremen) te gaan. een goede keuze btw, op de terugweg via munster en venlo gegaan, de files rond munster (naar het noorden en dus niet meer voor ons) waren legendarisch ontmoedigend (totaal een 30 kilometer) om te zien.
Met de wagen tot de rand volgetankt (eindhoven) rijden we rustig duitsland binnen, helaas bij bremen onze eerste stapvoets file in deze temperaturen. de wagen stopt rustig en weer zie ik de temperatuurmeter maar een klein millimeter te naar rechts verschuiven (tegen het midden aan), meer niet !! punt. hetzelfde gebeurt in de druktes in hamburg (erg mooi tafereel als je zo erop aanrijdt). my god, dat ding kent alleen maar bedrijfstemperatuur of koud. wauw. onze andere meter van de tank geeft een zelfde soort beeld van een wel erg traag verlopende meter, zo er traag dat we aan het einde van de dag , na een 12 uur echt gereden te hebben, hij nog steeds een halve tank aangeeft. wat ? waar loopt dat ding op? diesellucht alleen is al genoeg als ie warm is? kanniet denk ik elke keer weer terwijl we standaard de 90kmh aanhouden in een licht heuvelachtige omgeving … impressive.
Onze tweede dag verloopt bijna hetzelfde, niks geen druppel olie onder de wagen, olie in de motor oke, voltanken en doorrijden (mooie bruggen trouwens in denemarken). enigszins dufgedraaid komen we aan in het wardshus van edsleskog, gerund door een nederlands koppel, zodat we ons niet direct in den vreemde hoeven te wanen. vrolijk worden we ontvangen door johan in zijn onderkomen aan een gigantisch meer (klein op de kaart, maar groot voor je neus) en we pakken wat uit en eten ons eerste avondeten buiten op het terras met uitzicht op het meer. even rusten en eten wat laten zakken. dan vertelt johan ons over de omgeving en ook over een (hoogste) uitkijkpunt. het boekje met de wandelingen leert ons dat het erg dicht in de buurt is en maar 5 kilometer wandelingetje. we besluiten op weg te gaan. de laro rijdt weer even de weg op en erna eraf om een steenslagweg te volgen dien ons al slingerend naar boven brengt bij een parkeerplaatsje. aldaar vinden we een dusdanig klein paadje (1 persoon breed/smal ) en beginnen we aan de klim…. zelden zoveel variatie van omgeving gezien in zo weinig kilometers… wauw. op een punt balanceren we op het paadje door een kleine kloof om een boompje heen. bijna boven zie ik niet alleen meer oranje rondjes op de bomen( om het pad te volgen), maar ook oranje mos en meer oranje vlekken; de zon is langzaam bezig met haar zonsondergang en tussen de bomen vangen we een glimps ervan op.
De top kijkt helaas uit over het zuiden, maar geeft een majestueus vergezicht over al het groen en het grote varnemeer in de verte. onze weg terug loopt op een wat breder pad, maar kan nog steeds stijl en slingerend genoemd worden. gaaf. we komen bij weer terug bij de laro in het schemer (duurt in de zomer wat langer bij hun) start ik de laro en doe de lichten aan: geen reactie. helemaal niets. wel een beetje als ik wat duw en trek eraan, maar hij blijft niet aan. dat kan dus geen zekering zijn.
wat nu? schemer, slingerend pad tussen bomen, geen licht… shit. er is altijd wel iets …
Ik besluit de knipperverlichting (die het wel gewoon doet) op alles aan te zetten (alarm?) en zo terug te rijden, het is maar een paar kilometer. beneden zien we aan de overkant trouwens ook nog even een eland met een jonkie in de opkomende mist van het veld. een paar honderd meter over een rustige weg later zet ik de wagen op de parkeerplaats. we zijn terug, maar voorlopig komt die wagen daar niet weg. je moet in zweden met licht aan rijden overdag. het is morgen zondag, dus ik denk dat er dan niets kan. de dag erop kiezen we een lokale wandeling, zodat we de laro even niet nodig hebben. ik reserveer de maandag om te kijken naar de mogelijkheden/oplossingen.
Maandag leert me een paar dingen:
1. zweden heeft geen wegenwacht
2. anwb kan daarmee niet veel voor ons betekenen
3. de lokale garages, waaronder de laro dealers, zijn erg burocratisch en totaal niet dienstgericht. als het via hun loopt, duurt het meer als een week (men vraagt of het een origineel onderdeel is of een second hand part?.. gtfo!!)
Dus bel ik mijn eigen garage (landroverspecialist - gerard) op; hij weet het direct ; het plastic van de schakelaar is doorgesmolten. kan je zo zelf oplossen. Leuk gerard, maar ik heb geen cursus electro gehad of zoiets, denk ik somber als ik dit hoor.
Johan stelt mij zijn gereedschap ter beschikking en ik pak het mijne ook uit; de kap rond het stuur moet eraf. na redelijk wat schroef/denk/wrikwerk is deze eraf. ik zie de schakelaar. deze kan er ook af met een sleutel. het plastic ziet er inderdaad wat doorbakken uit. nu komt het point van no return. ik heb een kroonsteentje en besluit de draden los te knippen van de schakelaar. ik maak een beetje koper vrij en breng de bruine draad (stroom volgens gerard) aan in het kroonsteentje. een los geleend stroomdraadje van johan en een lampje uit de reserve set dienen als test; blauw zou verlichting zijn. er loopt stroom, dus ik besluit dapper deze op het kroonsteentje te zetten; Yes !!! het werkt ; de voorlampen doen het. Fuck !! geen achterlichten. een lichte trap uit frustratie tegen de deur lucht wat op en ik neem even wat afstand; denk logisch. als blauw is voor deze lampen , dan is rood voor stadslicht … en daar gaan de achterlampen altijd ook mee aan. even testen; klopt. we hebben een oplossing. telefoontje naar mijn garage leert dat de 2 makkelijk gecombineerd in het kroonsteentje kunnen. cool, we kunnen alles gaan afwerken. foto in bijlage geeft het eindresultaat.
Dank aan mijn ouwe trouwe oldskool trouwe dieselende 4 wieler met zijn ‘luie meters’ met een warme motor (met ongeloof heb ik echt meerdere keren per dag ernaar gekeken, dat ding loopt op lucht !!!), johan van het wardshus in zweden voor zijn zweedse telefoontjes naar de garages en het ter beschikking stellen van zijn spullen. en natuurlijk gerards geruststellende enigszins laconieke technische ondersteuning van mijn trouwe garage … en mijn vriendin die haar rust bewaarde, zodat ik ongestoord kon sleutelen en mijn gedachten rustig kon ordenen.
Guido
