Series 3 Versnellingsbak blues

[Weel240]

Regelmatig sturen in een Land Rover 109 series 3 is een bijzondere ervaring, je vind het helemaal niks of je vind het vreselijk leuk, bijna geen tussenweg mogelijk. Vind je het leuk dan is ze onweerstaanbaar, maar ook een veeleisende vriendin, ze lust niet alleen een flinke slok, ze vraagt er het nodige voor terug, o.a. een flinke dosis incasseringsvermogen.

Anderhalf jaar geleden was het na olie verversen van de versnellingsbak even schrikken wat voor verassing er in de olie zat. De bak schakelde nog wel goed, alleen begon drie naar vier wat lastiger te gaan. Voorzichtig gaan informeren naar een andere bak en dat bleek niet zo makkelijk te zijn om een goede 2e hands LT76 bak te vinden. Ik had geen haast tot begin dit jaar. Het opschakelen van drie naar vier ging vrijwel niet meer en dan wordt het rijden met de Dame een hachelijk avontuur in de Randstad.

Begin 2022 kon ik een LT76 bak kopen, volledig gereviseerd bij een professioneel bedrijf in Engeland. Het was bepaald niet de goedkoopste oplossing, maar met het idee dat ik van de versnellingsbak perikelen af zou zijn besloot ik het te doen. Een complete versnellingsbak wisselen is niet de meest ingewikkelde klus, maar het effen doen is wat anders, effen is een kleur zeggen we dan. Wel gelijk de koppeling en de drukgroep vervangen. Vol goede moed gingen we op pad voor de eerste rit.

Wat een teleurstelling, rammelen, ratelen, een hoop kabaal uit de versnellingsbak. Terug naar diegene waar ik de revisiebak gekocht had en zoals ik verwacht had reageerde hij professioneel en ik kreeg revisiebak nummer 2 die we gezamenlijk omgezet hebben. Tot zover jammer, kan gebeuren, is opgelost en klaar.

Nog geen half jaar later, langzaam maar zeker weer diezelfde geluiden als de eerste revisiebak. Transmissie olie afgetapt, die was gitzwart en rook vreemd. Laten onderzoeken in een laboratorium en die constateerde zeer hoge concentraties ijzer, koper en lood in de olie. Niet goed en dat was echt balen. Terug naar dezelfde leverancier en afgesproken 2e revisiebak retour en geld terug. De voorraad bakken waren op en ik was weer terug bij af.

Een rondje bellen om toch nog ergens een goede gebruikte bak te bemachtigen leverde niet veel op, net als een te koop gevraagd in het forum. De volgende stap is om mijn originele versnellingsbak te laten reviseren bij een Nederlands bedrijf gespecialiseerd in LT76 versnellingsbakken. Telefonisch contact gehad en dat was positief.

Tot zover mijn ervaringen met twee professioneel gereviseerde versnellingsbakken uit good Engeland.

[Erik Peters]

Ach, ik had vroeger ook wel eens een probleempje met de series 3 versnellingsbak (meestal inderdaad 3-4, die synchromesh ging nog wel eens kapot, d.w.z. de bladveertjes erin braken).
En om geen problemen te krijgen op IJsland met mijn versnellingsbak heb ik een aantal maanden vóór die vakantie een fabrieksgereviseerde (Land Rover) transmissie gemonteerd. Na zo'n 4 weken op IJsland (je raad het al), toch problemen met de versnellingsbak (geen 3 en 4 meer). Later bleek dat de hoofdas was gebroken. Voor garantie weer een (LR) gereviseerde transmissie gemonteerd en die heeft het goed gedaan. En nadat ik een gebruikte 110 stawag had gekocht de Series 3 109 stawag verkocht.

Groet,

Erik

[Weel240]

Ach, een probleempje met de series 3 versnellingsbak […] een aantal maanden vóór die vakantie een fabrieksgereviseerde (Land Rover) transmissie gemonteerd. Na zo'n 4 weken op IJsland […] bleek dat de hoofdas was gebroken […]

Je zou denken bij fabrieksgereviseerde Land Rover transmissie, of in mijn geval door een ervaren professioneel revisiebedrijf, het is net zo veel moeite om het in één keer wel goed te doen, dus niet.

Ik vindt het overigens wel een knap om met een Series 3 naar IJsland te gaan, als mijn 109 transmissie het begeeft is het alleen maar ongemakkelijk, je wordt binnen no time weggesleept. Op IJsland is dat wat minder vanzelfsprekend lijkt me. Toen ik voor mijn werk twee jaar in Noord- Afrika zat op olie en gas locaties soms 13 uur rijden van de kust, reed ik in een pickup truck van een bekend merk die het gewoon altijd deed. Je wilt niet land over zand midden in de woestijn met panne komen te zitten. Tegelijkertijd heeft zo’n betrouwbare Japanse 4WD pickup truck de charme van een natte krant, geen partij voor een Land Rover Series of Defender.

Groet
Peter

[Landmarcs]

Ik vindt het overigens wel een knap om met een Series 3 naar IJsland te gaan, als mijn 109 transmissie het begeeft is het alleen maar ongemakkelijk, je wordt binnen no time weggesleept. Op IJsland is dat wat minder vanzelfsprekend lijkt me. Toen ik voor mijn werk twee jaar in Noord- Afrika zat op olie en gas locaties soms 13 uur rijden van de kust, reed ik in een pickup truck van een bekend merk die het gewoon altijd deed. Je wilt niet land over zand midden in de woestijn met panne komen te zitten. Tegelijkertijd heeft zo’n betrouwbare Japanse 4WD pickup truck de charme van een natte krant, geen partij voor een Land Rover Series of Defender.

Hmm ... waarom deze zelfbevlekkende karikatuur ?

De LandRover heeft niet zo'n betrouwbaar imago, en de oude Series had natuurlijk ook nieuw een aantal onhebbelijkheden, maar indertijd was het helemaal niet zo'n brekebeentje als nu wordt gesuggereerd (ook omdat de alternatieven indertijd ook niet zo daverend betrouwbaar waren).

Kijk ik naar de (veel) latere Defender (dwz de Td5 en de "Puma") dan durf ik te zeggen dat dat gewoon betrouwbare auto's zijn. Overigens, de betrouwbaarheid van een auto hangt ook heel sterk af van de "betrouwbaarheid" van de gebruiker (en van de garage).
Ik rijd inmiddels al ruim twee decennia LandRover, tweemaal een Defender, de eerste landde na ruim 10 jaar buiten zijn (of mijn) schuld op z'n gepoetste kant .... nog nooit heb ik zo'n betrouwbare auto gehad.   De enige keer dat ie me echt liet staan moest er een nieuw batterijtje in de key-fob. Natuurlijk wel een aantal "dingetjes", en soms ook "domme dingetjes" (dat "domme" is dan bijna steeds terug te voeren op LandRover-design), maar deze "dingetjes" hebben me tot nog toe niet op een ongemakkelijk moment stil gezet.
Onze auto's vóór deze twee Defenders, hielden het stuk voor stuk niet zo lang zo goed uit, en die hadden ook zo hun "dingetjes".
(O ja, uitzondering was de Renault R25 die ik even als overbrugging gebruikte die was naast R25 ook 25 jaar oud, die deed het ook na ruim 3 ton-kilometers nog steeds, maar dan wel met een waslijst aan "dingetjes".)

Groeten MarcS

[Weel240]

Hmm ... waarom deze zelfbevlekkende karikatuur ?

Oei, gevoelig onderwerp geraakt, sorry dat was niet de intentie van mijn reactie.

Ik kan slechts vanuit eigen ervaringen vertellen dat ik daar alleen maar Toyota HiLux en Landcruisers tegenkwam in de woestijn en een enkele Mitsubishi. Met een Landcruiser liep je het risico op carjacking, zeker al het een nieuwe was, met een witte HiLux viel je niet op. Tijdens de vele tochten land over zand ben ik ongeacht de leeftijd van de HiLux niet één keer gestrand door mechanische problemen, terwijl de trajecten soms zo slecht waren dat je zelf aan het eind van de dag behoorlijk naar de ……. was.
Op de locaties waar olie gewonnen werd reden wel enkele Defenders 90, maar die werden alleen lokaal gebruikt. Ik heb wel eens gevraagd waarom ze niet naar buiten gingen, ‘too much trouble’ was dan het antwoord.

Maakt dat een Land Rover de mindere auto? Als dat zo was zou ik nu niet in een 1977 ex MoD 109 Serie 3 rijden.

[Erik Peters]

Op IJsland is dat wat minder vanzelfsprekend lijkt me.

Ja, zeker zo'n 30 jaar geleden, toen IJsland nog niet een echte vakantiebestemming was.
Ik kon nog wel rijden met de 109, maar alleen in 1e en 2e versnelling (plus overdrive), dus 40 km/u was de max. Er was destijds toch amper verkeer, zelfs op de hoofdweg nr. 1. Alleen bij Sey∂isfjordur was het wat drukker, alle toeristen die met de boot mee wilden.
De ANWB had mijn auto eigenlijk moeten repatriëren (IJsland hoort bij Europa) maar was daar toen nog niet op voorbereid. Ik ben dus rustig (in twee dagen) naar de veerboot gereden (overtocht was toch al gereserveerd/betaald) en in Denemarken had de ANWB geregeld dat de auto ergens gestald kon worden, waarna ze hem opgehaald hebben.

Kennissen (compleet Land Rover gek, hier in Nederland rijden ze een Range Rover P38 V8) hebben een landbouwbedrijf in Zuid Afrika en daar reden ze uiteraard met 110 Defenders. Maar nu rijden daar Toyota's, de Defenders rammelden uit elkaar (ze waren al eens een deur verloren).

Groet,

Erik.

[Landmarcs]

Kennissen (compleet Land Rover gek, hier in Nederland rijden ze een Range Rover P38 V8) hebben een landbouwbedrijf in Zuid Afrika en daar reden ze uiteraard met 110 Defenders. Maar nu rijden daar Toyota's, de Defenders rammelden uit elkaar (ze waren al eens een deur verloren).

Precies, dat is het verschil:  Als je het economisch bekijkt en weinig aandacht aan de auto geeft is een Toyauto beter ... tegen die tijd dat de dure reparaties komen (en die zijn gauw echt duur bij een Toyauto) dan is de auto afgeschreven, wordt ie geëxporteerd naar een of ander arm land aan de rand van de Sahara.  Geef je de LandRover iets meer aandacht, wacht je niet tot die deur eraf valt dan gaat ie lang mee.

Ik kijk naar iets minder ver weg:  In Spanje had Santana de licentie-rechten voor de Series, tot in de 80er jaren bouwde Santana Series (de laatste zou je Series IV, V en wellicht VI kunnen noemen). Daarna kwamen er door Ebro in licentie gebouwde Nissan Patrol, en Suzuki's en nog meer. Kijk je "nu" - dwz vorig jaar, en de jaren daarvoor - dan zie je nog steeds oude Santana's rondrijden, je ziet overigens ook wrakken en/of sloop-exemplaren, je ziet nauwelijks oude Nissan's en andere Japanners, en wel weer Defenders.   Kennelijk wisten ze indertijd al dat je de LandRover wat aandacht moet geven, en doen ze dat ook/nog steeds met de Defenders.

O ja, het gaat dan niet om de luxe-rijder, die rijdt in om het even wat, het gaat dan om het echte utilitaire gebruik: De boer, de boswachter, de berg-taxi ... en die zeggen dan, als ze voor hun baas bijv. een Nissan of een Tata moeten rijden, dat ze liever een Defender hadden meegekregen.

Groeten MarcS

[Edward]

In Afrika rijdt iedereen Toyota. vooral sinds de oude Defender niet meet leverbaar is. Niet omdat ze die zo graag wilden maar omdat Toyota dat verscheiden heeft aangegrepen om het dealer netwerk nog eens enorm uit te breiden. Nu kun je op iedere hoek een rijstwafel en de onderdelen kopen.

Wij reden vroeger op de boerderij dat merk dat in de directe buurt beschikbaar was. Welk merk dat was vonden we niet heel erg relevant.

Qua betrouwbaarheid zit er volgen een kennis die een vloot van 65 4x4's heeft weinig verschil tussen de merken dus het gaat vooral om beschikbaarheid van onderdelen. Achterdiffs van een 110 gingen bv niet vaker stuk dan die van een LandCruiser. Alleen was die laatste wel sneller in huis maar ook 4x zo duur. Maar als je gereedschap anders stil staat is dat laatste minder relevant.

[Weel240]

Precies, dat is het verschil: Als je het economisch bekijkt en weinig aandacht aan de auto geeft is een Toyauto beter ... tegen die tijd dat de dure reparaties komen (en die zijn gauw echt duur bij een Toyauto) dan is de auto afgeschreven, wordt ie geëxporteerd naar een of ander arm land aan de rand van de Sahara. Geef je de LandRover iets meer aandacht, wacht je niet tot die deur eraf valt dan gaat ie lang mee.

Andersom in feite net zo, we hadden een aantal oude Toyota’s die flink op hun lazer kregen in het veld en toch met normaal onderhoud bleven rijden. En op de bone yard stonden iets van 18 Defenders en Series 3. Keurig op een rij, dat wel. Waarom ze uit bedrijf waren, geen idee, misschien (politiek) gebrek aan onderdelen.

Beide merken vergelijken is lastig, voor mijzelf was in die tijd de ene een prima stuk gereedschap, maar leuk om in te rijden, nou nee. De Series 3 en Defender staan voor heel wat anders, dat willen uitleggen op het LRCH, hoeft niet.

[Erik Peters]

En op de bone yard stonden iets van 18 Defenders en Series 3. Keurig op een rij, dat wel. Waarom ze uit bedrijf waren, geen idee, misschien (politiek) gebrek aan onderdelen.

Misschien, op de onderste foto staan ook nog 3 VW T3 busjes (en een T4). Toen de VW T3 uit productie is genomen (in Duitsland) werden ze de nodige jaren daarna in Afrika nog nieuw gebouwd.

Overigens heeft de 1973-er 109 D mij nog nooit echt laten staan, ik kon altijd nog weer thuis komen, maar de 1984 110 D stawag die ik daarna had was toch een 'verademing', minder reparaties en comfortabeler. Ook met deze auto op IJsland geweest en zonder problemen (op een vastgelopen dynamo na). Die dynamo voorzien van nieuwe lagers (bij een bevriende boer aldaar, die man had toevallig de juiste maat lagers in de kast liggen) waarna ik de reis voort kon zetten.

Groet,

Erik.