Ik had geen ervaring met dit type auto, nul. Dat is inmiddels wel anders, op het forum heb ik een aantal verslagen staan over de reparaties en modificaties en vele adviezen en leuke, nuttige en kritische commentaren ontvangen, incl. discussies met oudgedienden op het forum. De bereidheid om kennis en ervaring te delen is erg groot op het forum, al zijn er enkele onderwerpen zoals 'welk type banden' die tot forse ketting discussies leiden.
In hetzelfde jaar dat mijn 109 Series 3 uit de fabriek rolde haalde ik m'n rijbewijs in een Volkswagen Passat B1. Een grote variëteit aan auto's volgde en de laatste jaren rij ik in een uiterst comfortabele Young Timer Volvo SUV. Hoe verhoudt zich dat met een Land Rover uit 1977?
De Land Rover Series 3 is met stip de meest oncomfortabele auto die ik ooit gereden heb. De besturing is vaag met veel stuurspeling en nog grotere draaicirkel, heeft een beroerde weglegging, acceleratie; hoe bedoel je?, lawaaierig, geen comfort en een astronomisch brandstofverbruik. Als de motor op temperatuur is heb je bijna geen kachel meer nodig, de warmte van de motor straalt enthousiast door het ongeisoleerde schutbord heen. De locatie en bediening van de knoppen is een zoekplaatje. Rijden in de zware Land Rover 109 zonder stuurbekrachtiging is hard werken. Technisch en mechanisch gezien is er altijd wel wat, de techniek lijkt relatief simpel, maar is dat niet.
En toch gebruik ik die Land Rover in de praktijk als mijn dagelijkse auto. De series 3 heeft iets onweerstaanbaars, iets ongenaakbaars en het is 'mijn' Series 3. Niet zozeer vanuit het eigendom perspectief, maar door alle met respect voor het patina van de auto uitgevoerde verbeteringen en reparaties, waardoor die auto deel wordt van jezelf. Het is bijna niet uit te leggen aan iemand die niet zelf zo'n auto bezit. Als ik ergens kom met mijn Land Rover 109 Series 3 is een vraag die vaak gesteld wordt is "en hoe rijdt ie?" Mijn antwoord is dan altijd "verschrikkelijk " met een grote grijns op m'n gezicht. Wat een auto!
