Ik heb geen kinderen en ik ben niet bang voor honden. Maar als de kleuter-tweelingmeisjes van mijn beste vriend, waar ik dol op ben onder mijn hoede zijn en ik wandel ergens met die meiden en een overenthousiaste loslopende hond waarvan ik de intenties niet kan inschatten komt op die meiden af en reageert niet op mijn instructies of signalen? Dan ik schop het beest zonder pardon de straat of het pad af. En probeer dan nog maar eens boos op mij te worden. Dan ben jij gewoon de volgende.
Het is blijkbaar wel normaal om een mens, een buurman zelfs te wantrouwen (getuige de beveiliging van de auto) maar een loslopende hond zou in orde moeten zijn omdat het baasje vindt dat het kan? Wat een flauwekul zeg. Het getuigt alleen maar van bar weinig inlevingsvermogen van de enthousiaste hondenbezitter om zich te realiseren wat de onschuldige acties van het dier teweeg kunnen brengen bij om het even wie dan ook. Jij weet misschien wat het beest doet en bedoelt, maar een willekeurige andere mens, bang voor honden of niet, kan dat niet. Niet altijd. En dat is iets wat jij zou moeten weten. Sterker nog, er van doordrongen zou moeten zijn.
Voor alle duidelijkheid: ik ben dol op alles wat leeft. Maar niet altijd op de mens die maar doet wat hem of haar uitkomt of meent te moeten kunnen doen, terwijl er serieuze verantwoordelijkheden zijn. Zou jij het over je kant laten gaan, angstige momenten toestaan te laten gebeuren voor wie het ook is die je lief is? Precies, wat ik al dacht. Niet dus. En dat is heel normaal.
Conclusie: serieus onder de duim houden in publieke situaties. En als het maar even twijfelachtig is? Aanlijnen het spul. Maar ook: los waar het echt kan. Lekker rennen en dollen, dat vinden ze leuk en daar hebben ze recht op, als beest onder mensen. Het moet kunnen, waar, als en zolang het kan.
