De 109 was niet mooi, de lak was dof, het uitlaatspruitstuk snerpte en de techniek leek wel in orde te zijn. Na een proefrit was ik verkocht en de auto ook. In de afgelopen maanden het uiterlijk aangepakt zonder de charme van de oude Land Rover te verstoren. Technisch gezien heel veel meer zaken aangepakt, met name het aandrijf gedeelte en dat is nu op orde, al is dat natuurlijk een moment opname bij een Engelse auto van 43 jaar oud.
Ik merk dat ik de 109 vaak pak en dat het bijna mijn dagelijkse auto wordt. De vraag die zo nu en dan opkomt, is een ex MoD series 3 pick-up truck geschikt als dagelijkse auto?
Mijn rationele verstand heeft daar een kort antwoord voor, “nee, natuurlijk niet”.
De auto is zwaar, log en lomp, heeft een draaicirkel van 100 meter, het rammelt, klappert en maakt enorm veel kabaal. Het rijgedrag is stuitend, sturen is een uitstekende training als je body builder wil worden en de stuurinrichting heeft een eigen idee van de route, schakelen gaat stroef, het benzine verbruik in de stad gaat naar 20 liter per 100 km en op de snelweg kom je 7,5 misschien 8 kilometer ver op één liter benzine. Acceleratie, nu als je het zo wilt noemen, je wint een stoplicht sprintje van een volle betonmolen wagen, maar dat is het wel. Er zit een kachel in, maar die staat vol aan of idem uit, de ergonomie achter het stuur is simpel, je zit rechtop en vlak bij het stuur. Rem weg, de woordcombinatie is bijna letterlijk te nemen, er is altijd werk aan de auto te doen en zo kan ik nog wel even door gaan.
Toch rij ik er bijna iedere dag in omdat het rijden in zo’n auto iets onweerstaanbaars heeft, waardoor je altijd met een glimlach op je gezicht achter het stuur zit. De vraag of een Series 3 geschikt is als dagelijkse auto ligt kennelijk iets complexer, herkenbaar?
)