2022-07-1317:00Helaas bezig met mijn laatste
Hertog Jan 
, maar hij is ook wel verdient! De reden komt later, nu eerst mijn verhaal van gisteren afmaken.
Ik kwam dus rond
13:30 aan in
Pajala, en besloot even boodschappen te doen. Ik had echter een korte broek aan die van mijn reet afzakte, dus ik wilde de riem van mijn spijkerbroek gebruiken. Deze zat er echter niet omheen, dus heb ik tijdelijk creatief met een touw gedaan.
Eenmaal klaar met boodschappen doen, ging ik toch even goed kijken of ik de riem niet ergens anders had gelegd. Toen kwam ik tot de realisatie dat ik deze ergens eerder die dag bovenop de reserve band achter
Noah had gelegd! Ik twijfelde nog om gewoon door te gaan, maar ik heb die riem altijd zo praktisch gevonden, dus de gek die ik ben had er toch voor gekozen om terug te rijden.
Door het slaapgebrek wist ik echter niet exact waar ik de riem had afgedaan. De grootste vrees die ik had was dat het langs de weg was waar ik me had omgekleed, tijdens het rijden realiseerde ik me echter dat dit niet kon, ik was in dat moment toen te gespannen om zoiets te doen.
En opeens dacht ik dat het bij het pad moest zijn waar ik even was gaan slapen. Dit gevoel werd sterker omdat ik ook een vreemd geluid van achteren hoorde komen. Ik ben ook iets sneller terug gaan rijden dan op de heenweg, met een aantal keer opstoppingen door rendieren, hobbels en gaten op of in de weg.
Ook het pad waar ik rond
14:45 aankwam nam ik iets enthousiaster dan de eerste keer, en ik was er in dat moment ook heilig van overtuigd dat ik goed zat! Niets bleek minder waar! Na circa een kilometer vanaf het plaatsje terug het pad op, waarbij ik afwisselend rijdend en lopend zat te zoeken naar een kopere gloed, zag ik niets wat er op leek. En toen zag ik het als een film weer voor me, het was op de
Ramaja camping dat ik dit gedaan had!
Toevallig had ik een kaartje waar het telefoonnummer opstond, dus ik natuurlijk gelijk gebeld! De man aan de andere kant van de lijn kon mij echter slecht verstaan, ik moest hem een half uur later op zijn mobiele nummer terugbellen. Dit heb ik niet gedaan, want ik zag op de navigatie dat het maar 20 minuten rijden was.
En ja, ik had ook de navigatie gebruikt voor de route terug naar het exacte punt van het pad waar ik nu was.Toen ik daar aankwam lag de riem niet op de parkeerplaats, en toevallig waren de kliko's van die ochtend ook weg, dus bestond de kans dat hij bij het grofvuil lag! Gelukkig had iemand hem gezien en aan het personeel gegeven, ik vertelde de man dat dit al de tweede keer was dat hij mij had geholpen.
Met een kleine euforie ging ik de
99 weer op. Ik vermoede dat ik rond
18:00 weer terug zou zijn in
Pajala, en dat klopte ongeveer. Ik zag dat er een camping was, maar twijfelde deze te nemen i.v.m. dat ik dit pas een dag later wilde doen. Toch maar gedaan, omdat ik ook niet weer met een muggenplaag wilde slapen.
De enige foto die ik die dag langs de route heb gemaakt.De camping heet
Route 99 en wordt beheert door een
Belgisch gezin. Ze zijn zeer vriendelijk en ik was daar toch wel blij mee, want ik kon nu zonder schaamte
Nederlands lullen.
Ik vroeg ook of ik mijn kleding kon wassen, want alles was nog steeds nat en aangezien muggen hun larve in vochtige plekken leggen wilde ik het risico niet nemen door het niet opnieuw te wassen. Nadat ik de was in de wasmachine had geduwt, en wat met de vrouw des huizes stond te praten, kwam er een man vragen of ik de
Nederlander was.
Zijn naam is
Stan, hij komt uit
Tilburg. Hij werkt daar ook als Data Engineer voor de gemeente, echter wil hij na zijn vakantie verder als IT Projectmanager. Hij vertelt dat hij al een tijdje onderweg is, en dat hij ook naar de
de Noordkaap is geweest. Via hem weet ik nu dat het niet toegestaan is met de motor dat gebied in te gaan, maar dat veel het na
02:00 toch doen als er geen bewaking is.
Hij volgt op dit moment de
Trans Euro Trail (TET) Route, ik had hier eerder over gehoord bij de
LRCH vakantiebeurs.
Even later heb ik in de openbare keuken mijn eten voor die avond gemaakt, ouderwetse spinazie met aardappelen. Terwijl ik daarmee bezig was stond er ook een
Zwitserse vrouw die zei dat ze samen met haar vriend vanuit
Istanbul hierheen is komen fietsen. Ze was een beetje treurig dat het er over tien dagen op zou zitten, maar was grotendeels heel blij met de reis die ze tot nu toe heeft ervaren.
Na het eten ben ik nog even wezen douchen, wat extra lekker was om de rookgeur uit de porieën te halen! En daarna de realisatie dat ik al mijn kleding en beddengoed niet had. Ik had de eigenaar nog gebeld, waarvan ik sinds vandaag weet dat hij
Alec heet. Helaas lag zijn zoon die op de camping was al te slapen. Het was gelukkig geen groot probleem, ik was al blij dat ik alles heb kunnen wassen. Hij beloofde de volgende dag (vandaag) als eerste 'job' alles in de droger zou doen.
Op de camping met de Torne rivier achter de bomen en links de tent van Stan. En voor de oplettende kijker, een plas met water wat aangeeft dat Noah een beetje lekt.20:00Het is ondertussen alweer drie uur verder, en ik ben nog niet eens klaar met het beschrijven van vandaag!
Hoe dan ook, vanmorgen werd ik wakker en had heerlijk 'mugloos' geslapen! Ik zie alleen dat ik een paar rode bulten op mijn rechter voet heb zitten, dit is waarschijnlijk van een dag eerder. Ik had een havermout papje voorbereidt, maar ging toch voor een boterham omdat ik daar wel trek in had.
Ik zag
Stan samen met iemand in de verte zitten en besloot erbij te komen. Het blijkt een
Noorse vrouw te zijn die een aardig woordje
Nederlands kent. Haar naam is
Tone (spreek uit: Tune) en ze was tot tien jaar geleden met een
Nederlander getrouwd. Met haar
VW Polo en fiets trekt ze rond door
Zweden om een aantal fietsroutes te pakken.
We hebben het onderling over de genomen routes gehad, de wilde dieren en nog wat andere dingen. Ook kwam de vriend van de eerder genoemde
Zwisterse vrouw een gasfles aanbieden, aangezien ze dit niet mee mogen nemen in het vliegtuig. Deze heeft
Tone in ontvangste genomen, omdat zowel ik als
Stan nog voldoende hadden.
Na het eten ging ik naar de receptie, zoals beloofd had
Alec de was in de droger gedaan en was het allemaal al helemaal klaar om te pakken en gaan. Terwijl ik mijn kleding in de duffelbag deed, sprak ik met hem over de positieve en negatieve aspecten van het hebben van een camping. Ik benoemde de berg afval die achter een muur in de keuken lag, dit was één van de punten waarvan hij niet kon begrijpen waarom mensen dit niet netjes konden opruimen. Ik bood aan het voor hem op te ruimen, aangezien hij mij op anderen vlakken had geholpen.
Stan kwam vervolgens naar hem toe om nog een overnachting te boeken, waarnaar ik naar de auto liep om alle kleding netjes weg te leggen. Nadat ik daarmee klaar was ging ik met een rol plastic zakken het gevaar van de afvalberg in de keuken trotseren. Halverwege kwam de vrouw des huizes aan om hetgeen te doen waar ik al mee bezig was, ze kon het enorm waarderen en had net als haar man dezelfde kritiek.
We hebben toen nog een tijdje staan praten over hoe goedkoop de huizen in
Zweden zijn, dat de doktoren hier rustig een uur voor je hebben en nog kort over haar moeder (waarvan ik de details weglaat). Afsluitend vroeg ik of het mogelijk was voordat ik zou vertrekken om
Noah nog even te wassen, dit was geen probleem en dus was ik klaar om te vertrekken.
Terwijl ik naar de auto liep, was
Stan bezig zijn remblokken te vervangen. Dit was ook wel echt nodig, want de inkeping op de schijven was bijna volledig verdwenen. We hebben wederom wat staan kletsen, toen hij zich af vroeg waarom ik niet nog een dagje langer zou blijven. Dat leek mij bij nader inzien ook wel even lekker, dus ging ik dat even vragen bij de receptie. Onderweg zag ik
Alec op een grasmaaier zitten, dus ik ging even zeggen dat ik vervelend nieuws had en nog een nachtje wilde blijven. Hij grapte mee en vond het werkelijk verschrikkelijk!
Hoe het uiteindelijk ter sprake kwam weet ik niet meer, maar tegen een kleine arbeid mocht ik ook dat extra nachtje blijven. Daar ging ik mee akkoord nadat ik al mijn zaken had geregeld, zoals
Noah van binnen opruimen. De arbeid was een rit naar de afvalscheiding en wat bladblazen. Bij dat laatste dacht aan
het fragment uit
Zondag met Lubach.
Eenmaal klaar was
Alec zeer tevreden met de resultaten en was het, ondanks dat ik het alsnog aanbood, niet nodig om nog wat bij te leggen. Toen ben ik gaan douchen en heb ik het laatste biertje waar ik het in het bein over had genomen, verdient en lekker!
We zijn nu echt bij
17:00 vandaag beland, en even daarna kwam
Alec de Defender van dichtbij bewonderen. Hij vertelde dat hij een passie heeft met auto's en sprak over de
Lada en
Austin-Healey. Ook heeft hij nog een
Mini uit 1970 gehad, waarvan zijn vrienden niet begrepen waarom hij voor zo'n 'oud barrel' koos. Ik snapte hem wel, dat soort auto's hebben een mooie geschiedenis en aluré. We zijn allebei ook een beetje tweeledig als het om moderne (elektrische) auto's gaat, voornamelijk het feit dat deze vaak alsnog via fosiele brandstoffen worden opgeladen en de actieradius nog altijd te wensen overlaat.
Hé, hé. Ik ben weer even klaar met schrijven! Dus dacht ik even bij mijn buurman
Stan 'aan te kloppen', maar hij bleek op stap te zijn met
Tone. Dan ging ik maar zijn
zijn blog op Pindat lezen.
Spoilers 
Het bleek dat hij initieel een andere reis zou doen, maar door problemen met zijn motor
Kenny liep dit niet zo lekker.
23:10Zojuist een paar biertjes met
Stan gedronken op zijn kosten, hij kwam later deze avond en bood dit aan. Ik zei het grappig te vinden dat zijn naam en die van de motor me heel erg aan
South Park deden denken. Nog leuker was dat hij de show ook kent en de satire en humor ervan fantastisch vindt, waardoor we weer een nieuw interesse punt hadden.
Dit werd nog sterker door
Star Trek. We hebben allebei wel minder met de zogeten 'New Trek' zoals
Star Trek: Discovery, hoewel hij
Star Trek: Picard wel aanraadt. Echter heb ik geen zin om daar een
Amazon Prime account voor te nemen.
Uiteindelijk ging het gesprek over zijn vorige motor, deze noemde hij
Wendy, omdat er een vrouwelijke vorm in zat en vanwege het vriendinnetje-van. Zij heeft o.a. een tour in 2004 door
Australië meegemaakt, waar hij ook een treurig verhaal had gehoord.
Wat ik begreep is het verstandig/verplicht om in dat land bij lange woenstijn wegen per dorp aan te geven dat je deze gaat rijden, om dan bij het eerst volgende aan te geven dat je bent aangekomen. Dit is mede zodat de hulpdiensten bij lange afwezigheid weten dat er iets is gebeurd, zodat ze gelijk actie kunnen ondernemen.
Een stel die deze weg nam, had hun 4WD vast gereden en besloten terug naar het dorp te lopen in +50 graden celsius!
De man was op een bepaald punt moe en ging terug naar de auto, maar zijn vrouw ging door... zij is later vijf kilometer voor het dorp gevonden.
De laaste rit met
Wendy was in 2010 ergens in
Peru, daar was zij overleden als gevolg van een ongeluk met twee vrachtwagens. Aan het einde heeft hij i.e.g. 'het hart' van de motor verkocht, maar was de rest afgeschreven dus vloog hij (mede dankzij z'n zus) eerste klas
KLM terug naar
Nederland.
Ik wilde dit verhaal wel uitschrijven, maar heb toch besloten dit niet te doen.Het is ondertussen alweer
02:45 geworden, en in de tussentijd heb ik met een kleine facinatie naar mijn 'huisdier' het spinnetje gekeken hoe deze een mug zat in te pakken. Hoe dan ook, ik ben nu weer up-to-date en ga nu lekker slapen in fris beddengoed.
